En son ne zaman çocuk hissettin? Bir gün hepimiz son kez sokakta saklambaç oynadık ve bunu hiçbirimiz fark etmedik, değil mi? Nasıl yani? Büyüdük ve mutlu olduğumuz her şey çocuklukta mı kaldı? Tamam şimdi de o zamanlardaki gibi koşup oynayalım demiyorum. Tabii onun da benim tarafımdan hiç sakıncası yok. Yetişkinliğin getirdikleriyle mutlu olmayı unuttuk. Sanki yaşla beraber olgun olma zorunluluğu da bir paket içinde geliyormuş gibi kabul ettik. Oysa yaş almak, büyümek bize çocuklaşmayı unutturmamalı. Her yaşta bir parça çocuk olabilmeli.
İnsan yaşlandıkça ve tecrübe ettikçe daha çok farkında oluyor hayatı. Acıları, hataları, gerçekleri, doğruyu, yanlışı… Bu farkındalık durumu belki de bize hesapsız mutlu olmayı unutturan.
Otur, yaslan arkana. Şimdi düşün. Sekiz yaşındaki sen, seninle tanışsa senden ne kadar hoşlanırdı? Eğlenir miydiniz onunla? Yoksa seni sıkıcı bulup arkadaşlarını mı tercih ederdi? Hayatın tüm koşturmacasında unuttun mu o çocuğu? Hani bir zamanlar özgürce koşardın sokaklarda. Arkadaşların şimdikinden daha fazlaydı. Tek derdin o gün oynayacağın oyun ya da kaybolan oyuncaklarındı. Evet, o günleri ben de en az senin kadar özlüyorum ama senin gibi pişman olarak değil çünkü ben içimdeki çocuğu hiç büyütmüyorum. Her gün olmasa da arada bir oturup ona masallar okuyorum. Bazen başını okşuyorum. Ben ona her sarıldıkça geçmişte bir yaramı sarmış gibi oluyorum.
Bazen bizimkiler “Gizem sen hiç büyümedin” diyor. Çok mutlu oluyorum bu lafı duyunca. Belki bazen çocuksu oluşum onlara garip geldiğinden söylüyorlar bilmiyorum ama ben iltifat kabul ediyorum. İnsanın bir yanı hiç büyümemeli. Hala marketlerdeki oyuncak reyonları beni heyecanlandırıyor, hala kendime oyuncak alıyorum. Bazen küçükken yaptığım gibi kimsenin ne düşündüğüne aldırmadan dışarı pijamalarımla çıkıyorum. Denk geldiğimde pamuk şekeri yiyorum. Yeğenimle evcilik oynuyorum. Çocuk kitapları okuyorum. Bunları yaparken çocukluğumdaki eksik parçaları tamamladığımı hissediyorum. Sanki kırılan yerleri onarıyorum. Sevdiğim çizgi filmi izlemek bana terapi gibi geliyor. İşte ben kendimi böyle iyileştiriyorum. Çocuk olmak için geç ama çocuk hissetmek için değil. Büyürken kaçırdıkların varsa hala yakalayabilirsin. Kırılan yerlerin varsa sen tamir edebilirsin. Lütfen sekiz yaşındaki senin elini tutmasına izin ver. Birlikte bir kez parka gitseniz tadına doyamayacaksın ve inan çok iyi gelecek.
Comments